آئین مستان

کدر شده آسمون هوا چه دلگیره

یکی توی غریبی دلخسته می میره

شبیه صیدی که  تو دام صیاده

اجل بالا سرشه اونم گرفتاره

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

وقتی نفس می زنه خونی می شه لبهاش

می لرزه از تب زهر تموم سرتا پاش

خیره نگاش به دره منتظر باباست

پا رو زمین میکشه ذکر لبش زهراست

شده باغ آرزوش چه بی برگ

 شبیه فاطمه شده جوون مرگ

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

جنازش رو میبرن  تو سایه آفتاب

تا همه گریه کنن بازم واسه ی  ارباب

دلا بسوزه همه واسه غم عظما

برای اون بدن بی سر عاشورا

تن حسین رو به خون کشیدن

زیر پای اسبا کوبیدن

جواد الائمه غریبه

ای مرگ مدد کن که من زار بمیرم  

ای زهر خلاصم کن و بگذار بمیرم

بگذار در این خانه که غمخانه من بود

تنها و غریب از ستم یار بمیرم

بگذار با سوز درون و لب عطشان

یکبار زنم ناله و صد بار بمیرم

بگذار که چون فاطمه هنگام جوانی

در خانه ی در بسته ی خود زار بمیرم

جواد الائمه غریبه

بگذار که بی شیون و آرام شوم آب

 چون شمع که سوزد به شب تار بمیرم

بگذار در این خانه در بسته ی خاموش

 از یار کِشم محنت و آزار بمیرم

بگذار چو مرغی که قفس قتلگه اش بود

 بیگانه و تنها و گرفتار بمیرم

جواد الائمه غریبه

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

من از نفس فتادم

 بر خاک رخ نهادم

او مى زند به مرگم

 لبخند شادمانى

واویلتا واویلا

بر دیده ام ستاره

 در سینه ام شراره

با قلب پاره پاره

 رفتم ز دار فانى

واویلتا واویلا

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

جوون امام رضا میخونه، كجایی مادر من

روی خاك حجره غریبونه، میسوزه پیكرمن

چشمام گریونه،دلم پر خونه، لبام روضه میخونه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

كبوترها تو آسمون با هم،پرهارو وامیكنن

یه سایبونی رو تن آقا،میان به پا میكنن

پرهارو وامیكنن

توی آفتابِ، دلش بی تابِ، هنوز تشنه ی آبِ

آسمون محو دیدن روی ماهشه

عمریه درد بی كسی تو نگاهشه

وای من خونه ی خودش قتلگاهشه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

میمونه  بی غسل و كفن اینجا سه روز اگه بدنش

شبیهه حسین نمیشه غارت، انگشتر و پیرهنش

داره میمیره، عزا میگیره، دلش كربلا میره

افتاده از بام خونه تا پیكر آقا

شادی كرد تو كوچه چقدر همسر آقا

اما كی رفته رو نوك نی سر آقا